ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ARNO 2o DI VAL D’IDICE

ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ

                                   ΤΕΥΧΟΣ 545 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2007

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΝΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΝΑΡΧΗ ARNO 2o DI VAL D’IDICE

Του Νίκου Νικολάου

Με ιδιαίτερη χαρά από αυτό το τεύχος ξεκινά μια νέα σειρά άρθρων, η οποία είχε προαναγγελθεί πριν από μερικούς μήνες και η οποία αφορά στην παρουσίαση ορισμένων μεγάλων και σημαντικών σκύλων του παρελθόντος. Οι σκύλοι αυτοί υπήρξαν σημαντικότατοι για την φυλή τους, διότι βοήθησαν στο να εξελιχθούν προς το καλύτερο οι απόγονοί τους και φυσικά στο να βελτιωθεί η μεγάλη πλειονότητα των πολύτιμων βοηθών κυνηγετικών σκύλων. «Κυνοφιλία και Ιστορία» λοιπόν είναι ο τίτλος που θα φέρουν αυτά τα άρθρα και φυσικά δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία. Η κυνοφιλία, η οποία υπηρετείται από το παρόν περιοδικό ανελλιπώς για σχεδόν μισό αιώνα, ερευνά την ιστορία και προσπαθεί να δώσει στον αναγνώστη μια ολοκληρωμένη εικόνα για τα σκυλιά, από τα οποία, κατά το μεγαλύτερο μέρος προέρχονται τα σημερινά δικά μας κυνηγόσκυλα, αλλά και αυτά που σήμερα διαπρέπουν στους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων.

Το κριτήριο για όλη αυτή την εργασία γίνεται με σκοπό, να μπορέσει να αποκομίσει ο αναγνώστης κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτά τα άτομα, όπως για παράδειγμα η γενεαλογία ενός σκύλου η οποία αποτελεί την βάση για μια σωστή εκτροφή, καθώς οι πρόγονοι και οι απόγονοι αυτών των σκύλων, για να γνωρίζουμε πως έχει εξελιχθεί με τον καιρό μια γραμμή αίματος, και ακόμη διάφορα χαρακτηριστικά αυτών των σκύλων, κάποια ιστορικά στοιχεία, όπως επίσης και οι φωτογραφίες που συμπληρώνουν την εικόνα. Ελπίζουμε εν καιρώ και μετά το τέλος αυτής της σειράς να έχουμε προσθέσει ένα ακόμη μικρό λιθαράκι στο οικοδόμημα που ονομάζεται κυνοφιλία και που επάνω του έχουν χτίσει τεράστιες προσωπικότητες του χώρου.
Το μοναδικό σημείο το οποίο με προβλημάτιζε, ήταν μόνο η χρονική στιγμή από την οποία θα ξεκινούσε αυτή η ιστορική ανασκόπηση, η οποία προσδιορίζεται στην δεκαετία του ’60 και αφορά σκύλους αγγλικούς δείκτες σέττερ και πόιντερ, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η ιστορική έρευνα της κυνοφιλίας δεν θα επεκταθεί από αυτό το σημείο και έπειτα.
Μέλημά μας είναι να δούμε και κάποια άλλα σκυλιά, τα οποία θα μας βοηθήσουν να δούμε τις διαφορές μεταξύ των σκύλων μιας άλλης εποχής, με αυτά της σημερινής.
Δοθείσης λοιπόν της ευκαιρίας της διοργάνωσης του κυπέλλου Ευρώπης, η οποία έγινε φέτος στη χώρα μας σκέφτηκα να ξεκινήσω αυτή την παρουσίαση από ένα σκύλο αγγλικό σέττερ, ο οποίος μαζί με ένα άλλο σημαντικότατο πόιντερ, έχουν περάσει στο πάνθεον της ιστορίας ως οι μοναδικοί σκύλοι, οι οποίοι είναι κάτοχοι για δυο φορές του βαρυσήμαντου αυτού τροπαίου, δηλαδή του κυπέλλου Ευρώπης μεγάλης έρευνας για τις αγγλικές φυλές φέρμας. Για να μπορέσει λοιπόν ο αναγνώστης να κατανοήσει το μέγεθος και την προσφορά αυτών των σκύλων θα εξετάζουμε την πορεία τους ως τράιαλερ, αλλά κυρίως ως αναπαραγωγών.
Δεν σας κρύβω πως την απόφασή μου να ξεκινήσω από τον σκύλο που θα δούμε στην συνέχεια βοήθησε η προσωπική συμπάθεια που έχω και η οποία πηγάζει από τις φωτογραφίες που αποτυπώνουν την καταπληκτική έκφραση που είχε στην φέρμα του.

Ο σκύλος λοιπόν που ανοίγει αυτή την νέα ενότητα ήταν ο μυθικός Arno 2o di Val d idice, για τον οποίο πρέπει να πούμε, πως όσο σάλο είχε προκαλέσει σχετικά με την γνησιότητα του γενεαλογικού του χάρτη, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο προκαλούσε όταν εμφανιζόταν στο τερέν.
Οι εμφανίσεις του στους αγώνες, πάντα σύμφωνα με τις περιγραφές της εποχής, ήταν χάρμα οφθαλμών. Απεδείχθη πως ήταν ένα άτομο με αξιοσημείωτο ταμπεραμέντο και με θαυμαστή αίσθηση θηράματος. Αυτό το σέττερ είχε αφήσει άφωνους όσους τον παρακολουθούσαν σχετικά με τον τρόπο και την αντίληψη που είχε για το που βρισκόταν το θήραμα. Είχε εξαιρετική διείσδυση στον χώρο όπου αντιλαμβανόταν πως υπήρχε θήραμα και αυτό τον έκανε να συναντά τα θηράματα με μεγάλη άνεση. Ανέπτυσσε μια έξυπνη και συγχρόνως τολμηρή, διαγώνια έρευνα, η οποία εκτεινόταν πολύ στα άκρα και πάντοτε με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα. Ο καλπασμός του ήταν θαρραλέος και πολύ όμορφος, γιατί συγχρόνως κρατούσε το κεφάλι του ψηλά. Το σημείο όμως που έκανε αυτό τον σκύλο να ξεχωρίζει ήταν η στάση που έπαιρνε και η έκφραση που είχε κατά την διάρκεια της φέρμας. Το θέαμα – όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς και από τις φωτογραφίες – ήταν ανεπανάληπτο. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είχε «γατίσια» συμπεριφορά, αλλά όμως είχε μια πανέμορφη έκφραση σέττερ. Ο Arno ήταν ένα σέττερ που έκανε πραγματική μεγάλη έρευνα. Οι ικανότητές του δεν μπόρεσαν να αμφισβητηθούν από κανένα. Και πώς να αμφισβητήσεις ένα σκύλο αυτής της κλάσης, o οποίος έλαβε μέρος ως μέλος της Εθνικής ομάδας Ιταλίας για το κύπελλο Ευρώπης για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές δηλαδή 1968, ‘69, ’70 και ’71 και κέρδισε τις δυο από αυτές δηλαδή το 1969 και το 1971. Φυσικά το μέγεθος της επιτυχίας αυτής γίνεται ακόμη μεγαλύτερο και κατανοείται πιο εύκολα αν εξετάσουμε τις συνθέσεις των Εθνικών ομάδων στις οποίες συμμετείχε ο Arno. Μεταξύ αυτών τα σέττερ Crismani Dik, νικητής του κυπέλλου Ευρώπης το 1970, η θηλυκιά Trueba della Fagiana, η οποία ήταν γιαγιά του μεγάλου γενάρχη Dun del Meschio, το επίσης εκπληκτικό σέττερ εκείνης της εποχής Bobet di San Faustino, αλλά και τα πόιντερ – κολοσσοί για την φυλή – όπως για παράδειγμα ο Falstaff del Cinghio, ο οποίος είχε κερδίσει το κύπελλο Ευρώπης το έτος 1967, ο Clastidium Clarc επίσης κάτοχος του ιδίου τροπαίου την χρονιά 1968 και o έτερος δις πρωταθλητής του Coppa Europa και μεγάλος γενάρχης αρσενικό πόιντερ Clastidium Islo.
Με λίγα λόγια όλα τα μεγαθήρια της εποχής. Ο Arno λοιπόν υπό τις εντολές του ξακουστού εκπαιδευτή Gino Botto στις 19 Απριλίου του έτους 1969 στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής Ευρώπης μεγάλης έρευνας, με την υψηλότερη βαθμολογία 1ο ECC CAC CACIT στο τουρνουά, που διοργανώθηκε στην Γερμανία και για δεύτερη φορά υπό την καθοδήγηση του ίδιου εκπαιδευτή πρωταθλητής Ευρώπης στις 4 Απριλίου του έτους 1971, στον αγώνα που διοργανώθηκε στην Ιταλία με βαθμολογία 1ο ΕCC. Ήταν ένας πολύ πρώιμος σκύλος, ο οποίος ξεκίνησε από νεαρή ηλικία τους αγώνες μεγάλης έρευνας. Ο Άρνο γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1964 στο σπίτι του εκτροφέα Dante Grandi και o χρωματισμός του ήταν άσπρο πορτοκαλί. Ιδιοκτήτης αυτού, ο Ρωμαίος Malagola Catullo, εκτροφέας των σέττερ με την επωνυμία «DEL VO» μια γραμμή σέττερ που στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην επιρροή που άσκησε ο μεγάλος γενάρχης Arno. Φυσικά όμως δεν ήταν μόνο αυτός που επωφελήθηκε από την ικανότητα του Αrno να μεταδίδει τα χαρακτηριστικά του. Υπήρξε επιβήτορας σε 51 ζευγαρώματα, από τα οποία γεννήθηκαν 285 αγγλικά σέττερ και από αυτά τα 155 ήταν αρσενικά και τα 130 θηλυκά. Συνοπτικά θα αναφερθώ στους κυριότερους απογόνους του γενάρχη, γιατί φυσικά είναι αδύνατο να τους συμπεριλάβουμε όλους. Σε αυτούς όμως που θα παραθέσω συμπεριλαμβάνονται και μερικά από τα πιο σημαντικά σέττερ της Ιταλικής εκτροφής.

Mea del Orsone: κόρη του Arno και γιαγιά της Mera del Orsone, από την οποία προήλθε η περίφημη γέννα των σέττερ Ralf, Rusty, Rudy και Rock del Dianella.
Almar Orion, Or, Oro: Παιδιά του Αρνο, εκτροφής του αξέχαστου και πολύ σημαντικού εκτροφέα Aldo Marinelli, γραμμή από την οποία προήλθε ο επίσης εξαιρετικός επιβήτορας Orfeo della Trappola.

Vanni del Vo: Πρωταθλητής εργασίας Ιταλίας, αλλά και διεθνής, καθώς επίσης και πρωταθλητής αναπαραγωγός, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ένα μέρος των περίφημων σέττερ «Francini’s»
Derk: γιος του Arno. Ένα σέττερ που ανακηρύχθηκε πρωταθλητής εργασίας Ιταλίας και διεθνής πρωταθλητής μορφολογίας. Από αυτό το σέττερ προήλθε η θηλυκιά Βella del Dianella, η οποία ήταν μάνα του εξαιρετικού εκτροφείου «Magis».
Επίσης παιδιά του μεγάλου αναπαραγωγού ήταν τα αδέρφια Hans και Hardi dei Boiardi, αλλά και διάφορα άλλα, με αξιόλογη συμμετοχή στην συνέχιση της γραμμής αίματος του μεγάλου γενάρχη Arno 2o. Εκπαιδευτές του μεγάλου αυτού σέττερ ήταν αρχικά ο Luigi Venturini και μετέπειτα, όπως είπαμε, ο ξακουστός Gino Botto, με τον οποίο κέρδισε δυο φορές το Coppa Europa.
Ας περάσουμε όμως τώρα στο μέρος του γενεαλογικού χάρτη του σκύλου, που τόσο πολύ αμφισβητήθηκε. Εξετάζοντας λοιπόν τον γενεαλογικό χάρτη του Αrno, αρχικά παρατηρούμε πως από την πλευρά του πατέρα προέρχεται από την σταθεροποιημένη γραμμή «Del Brembo», του μεγάλου εκτροφέα Isaia Brammani. Αυτά τα σέττερ ήταν εξαίρετα μορφολογικά, όπως για παράδειγμα ο πρωταθλητής μορφολογίας Volo del Brembo, αλλά συνδύαζαν και την εξαίρετη εργασία, όπως για παράδειγμα ο πρωταθλητής εργασίας και μορφολογίας Commendatore del Brembo και ο οποίος είναι ο παππούς του Αρνο.

Από την μεριά της μητέρας, η γιαγιά του πρωταθλητή προερχόταν από τα σέττερ «Licinium», τα οποία προέρχονται απευθείας από την γραμμή του γενάρχη Tell 68, ενώ από την πλευρά του παππού συναντάμε, το επίσης πολύτιμο για την ιταλική εκτροφή σέττερ Gonzaghensis Mur. Ο Arno 2o di val d’Idice ανακηρύχθηκε πρωταθλητής εργασίας Ιταλίας καθώς και τράιαλερ σε ηλικία 5 χρόνων και αργότερα πρωταθλητής αναπαραγωγής. Σε αυτό το τελευταίο σημείο εντοπίζεται και η μεγάλη προσφορά του στην φυλή του αγγλικού σέττερ. Είχε το πλεονέκτημα να μεταδίδει με σχετική ευκολία τα χαρίσματά του και από αυτά πιο πολύ την τρομερή αίσθηση θηράματος που είχε και κυρίως την πρωιμότητά του σε ότι αφορά στην εμφάνιση των κυνηγετικών προσόντων. Παρόλο που – όπως είπα και στην αρχή – η καταγωγή του αμφισβητήθηκε έντονα, αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να αμφισβητηθεί ήταν η μεγάλη του αξία μέσα και έξω από τα τεραίν.
Αυτός λοιπόν ήταν ο Arno 2o div al d’Idice. Ένας αληθινός τράιαλερ. Ένα πραγματικό σέττερ.